na litość boską, wszystko ma swoje granice. (oMG!)

Skoro już musisz krzyczeć, rób to cicho

Skoro już musisz krzyczeć, rób to cicho (ściany mają uszy),

skoro już musisz się kochać,

zgaś światło (sąsiad ma lornetkę),

skoro już musisz

mieszkać, nie zamykaj drzwi (władza ma nakaz),

skoro już

musisz cierpieć, rób to we własnym domu (życie ma swoje prawa),

skoro

już musisz żyć, ogranicz się we wszystkim (wszystko ma swoje granice)

/Stanisław Barańczak, Wiersze zebrane/

piotr czerski nie jest może piotrem macierzyńskim, ale chciałam go tu. bo lubię jego bloga.

subject: posluchaj to do ciebie

Ewie

Więc tak: obyczaje zmieniają się
z minuty na minutę. Wysyłam Ci maila,
bo tak szybciej i bezpieczniej. Niczego nie wyczytasz
między wierszami, nie zdradzi mnie woń fiołków,
pochylenie liter pisanych niepewną ręką,
ani żadna z szeleszczących tajemnic papieru w kwiaty.
Właściwie nic się nie zmieniło. Nadal piję rano
mocną kawę bez cukru i nadal nie wierzę w Boga.
Może tylko nieco rzadziej niż kiedyś wyruszam
na samotne wieczorne podróże po ulicach, od jednej wyspy
œświatła ku następnej. Teraz noce spędzam na poddaszu,
obserwując wszechświat przez malutkie okienko
tuż pod sufitem. Nic się nie zmieniło.
Tak samo jak dawniej - zasypiam zawsze
bladym świtem, patrząc w niewyraźną plamę okna.
I tylko krzyk pustki po zarysie Twojej postaci
odciska się kolejnym pęknięciem na zimnej tafli lustra.

[04-07-2000]

[piotr czerski]

ze wszystkich środków lokomocji najbardziej lubię pociągi

Dworzec Nieprzyjazd mój do miasta N. Odbył się punktualnie. Zostałeś uprzedzony niewysłanym listem. Zdążyłeś nie przyjść w przewidzianej porze. Pociąg wjechał na peron trzeci. Wysiadło dużo ludzi. Uchodził w tłumie do wyjścia Brak mojej osoby. Kilka kobiet zastąpiło mnie pośpiesznie w tym pośpiechu. Do jednej podbiegł ktoś nie znany mi, ale ona rozpoznała go natychmiast. Oboje wymienili nie nasz pocałunek, podczas czego zginęła nie moja walizka. Dworzec w mieście N. dobrze zdał egzamin z istnienia obiektywnego. Całość stała na swoim miejscu. Szczegóły poruszały się po wyznaczonych torach. Odbyło się nawet umówione spotkanie. Poza zasięgiem naszej obecności. W raju utraconym prawdopodobieństwa. Gdzie indziej. Gdzie indziej. Jak te słówka dźwięczą. [wisława szymborska] in Nic Dwa Razy: Wybór wierszy / Nothing Twice: Selected Poems Kraków: Wydawnicto Literackie, 1997